" گرو قرآني تذكرة المتقين"

مقام علمی

آیت اللّه‏ میرزا جواد آقا تهرانی، هم ردیف شاگرانش بر زمین می‏نشست و هیچ‏گاه برای خود جای خاصی را در نظر نمی‏گرفت. او با فروتنی تمام بر روی دو زانو می‏نشست و بدون اینکه به جایی تکیه کند، با تبسّم آمیخته با ادب و احترام درس می‏داد.

میرزا جواد آقا، با وجود جایگاهی که داشت، ساده زندگی کرد و از مال دنیا هیچ نیندوخت. آنچه بعد از وفات از آن بزرگوار باقی ماند، تنها همان لباس‏های ساده و اندک او بود.

آن عالم وارسته هرگز اجازه نمی‏داد کسی دست او را ببوسد یا او را آیت اللّه‏ خطاب کند. یکی از روحانیون می‏گوید: روزی موفق به بوسیدن دست ایشان شدم و از اتاق بیرون رفتم و بازگشتم، میرزا فرمود: «چون تو دست مرا بوسیدی، من هم کفش‏های تو را بوسیدم». مرحوم میرزا جوادآقا هیچ‏گاه سخنان خود را در منزل به صورت امر و نهی بیان نمی‏کرد و با وجود کهولت سن، گاه در کنار حوض آب لباس‏های خود را می‏شست یا حیاط را جارو می‏کرد.

فعالیتهای اجتماعی و انقلابی

در طول مبارزات اسلامی ملت ایران بر ضد رژیم ستمشاهی، مرحوم میرزا جوادآقا تهرانی از پیشگامان نهضت بود. اطلاعیه‏های انقلابی او به همراه دیگر آیات عظام در مشهد و حضور پی‏گیر او در مراسم راهپیمایی و اعتراض‏ها و تحصن‏ها، از خاطرات فراموش نشدنی وی در روزهای انقلاب در مشهد است. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همواره از بارزترین چهره‏های حامی انقلاب بود و چندین بار برای دیدن امام خمینی در فرصت‏های مختلف به تهران رفت.

وفات

سرانجام حضرت آیت الله میرزا جوادآقا تهرانی در سحرگاه سه شنبه دوم آبان ماه 1368 شمسی، برابر با 23 ربیع الاول 1410 قمری او را از پای در آورد.

 پیکر پاک این فقیه مجاهد و زاهد وارسته، عصر همان روز، با شکوهی خاص تا مرقد امام رضا تشییع شد و آن‏گاه او را در بهشت رضا به خاک سپردند