بسم الله


امام علی (علیه السلام) :  در گذشته یک برادر خدایی[ و دینی] داشتم [ که توصیفش چنین بود ] :  آنچه او را در نظرم بزرگ جلوه می داد کوچکی دنیا در نظر او بود . او از تحت حکومت شکمش خارج شده بود  آنچه نمی یافت اشتهایش نداشت . و از آنچه می یافت زیاد مصرف نمی کرد . اکثر اوقات زندگیش ساکت بود .  اگر سخن می گفت بر گویندگان چیره بود و عطش پرسش کنندگان را فرو می نشاند . ضعیف و مستضعف بود  اگر کاری جدیبه میان می آمد همچون شیر بیشه می خروشید و مانند مار بیابانی به حرکت می آمد .  پیش از حضور در محکمه قضاوت دلیل اقامه نمی کرد . هیچکس را نسبت به کارش در آنجا که امکان داشت عذری داشته باشد قبل از استماع عذرش ملامت نمی نمود .  از هیچ دردی جز هنگام بهبودی شکایت نمی کرد .  سخنی را می گفت که خود انجام می داد و چیزی که عمل نمی کرد نمی گفت اگر در سخن گفتن مغلوب می شد در سکوت کسی بر او غلبه نمی یافت بر شنیدن حریصتر بود تا گفتن .  هرگاه دو کار برایش پیش می آمد می اندیشید که کدام به هوا و هوس نزدیکتر است با آن مخالفت می ورزید.  بر شما باد به داشتن این اخلاق نیک از یکدیگر در داشتن آنها سبقت گیرید . و اگر قدرت انجام همه آنها را ندارید . بدانید انجام کمی از آن بهتر از ترک بسیار است .
289 -  وقال [علیه السلام ] : کان لی فیما مضی اخ فی الله ،  و کان یعظمه فی عینی صغر الدنیا فی عینه و کان خارجا من سلطان بطنه ،  فلا یشتهی ما لایجد و لا یکثر اذا وجد و کان اکثر دهره صامتا ،  فان قال بذ القائلین و نقع غلیل السائلین و کان ضعیفا مستضعفا  فان جاء الجد فهو لیث غاب ، و صل واد ،  لا یدلی بحجه حتی یاتی قاضیا و کان لا یلوم احدا علی ما یجد العذر فی مثله ، حتی یسمع اعتذاره ،  و کان لا یشکو وجعا الا عند برئه ، و کان یقول ما یفعل و لا یقول ما لا یفعل ، و کان اذا غلب علی الکلام لم یغلب علی السکوت ، و کان علی ما یسمع احرص منه علی ان یتکلم ،  و کان اذا بدهه امران ینظر ایهما اقرب الی الهوی فیخالفه ،  فعلیکم بهذه الخلائق فالزموها و تنافسوها فیها ، فان لم تستطیعوها فاعلموا ان اخذ القلیل خیر من ترک الکثیر
نهج البلاغه